يادداشت من در سايت ماندگار با تيتر "سپانلو شاعر بدي است "واكنش هاي زيادي داشت.يادداشتي كه يكسال پيش  به بهانه انتشار مجموعه شعر كاشف از ياد رفته هامنتشر شد و خيلي ها به دفاع از استاد برخاستند و اينكه حق شاگردي را به جا نياوردم . خيلي ها هم با من هم عقيده بودند.آنهايي كه نقش وكيل مدافع سپانلو را بازي مي كردند دليلي براي اينكه او شاعر خوبي است نداشتند.دوستي مي گفت همه مي دانند سپانلو  شاعر نيست اما جرات گفتنش را ندارد.به هرحال درست يكسال گذشت و خيلي اتفاقي ديشب در شماره ششم مجله نوشتا زمستان ۸۶ ،سه شعر از او خواندم كه نظرم را قوت بخشيد. چون با تبليغات روزنامه ها و مصاحبه هاي او  داشتم متوهم مي شدم نكند استاد شعر هاي درخشاني در چنته دارد و ما بي خبريم.اين 3 شعر را مي گذارم اينجا خودتان قضاوت كنيد آيا يك شاعر با پنجاه سال سابقه سرودن بايد اينطوري شعر بنويسد.چه چيزهايي شعر ايران را به انحراف كشاند؟مخاطب را دلسرد كرد؟پيشكسوت هايي كه معتقدند جوان ها حرفي براي گفتن ندارند خودشان چه كرده اند؟براي سپانلو به عنوان يك اديب و مترجم كتاب دوست داشتني "آنها به اسب ها شليك نمي كنند"احترام قايلم اما نه به عنوان شاعر.اگر واقعاً اين شعر ها حرفي براي گفتن دارند راهنمايي ام كنيد تا لذت ببرم.باور كنيد همه شعر هايش غير از يكي دو مورد همينطوري اند.
(1)
دو پيرمرد
خميده پشت،دلزده از هرچه هست
زمينه را جارو مي زنند
سرشك ها كه به مرواريد بدل شده اند
تلق تلق صدا مي دهند(زيرخش خش جاروها)
به نخ كشيده گلوبند هاي بازاري
براي دختركاني كه روز جشن-جشن رسمي تكليف-
نشسته زير سايه بازار نو
لباسي نو مي دوزند
لبخند مي زنند.
(2)
همين كه تكيه تهي شد
گلابدان ها عصير خود را آزاد مي كنند
در زمينه اي از بوها
(بلوغ،عطر گل خشك،كهنگي جوراب)
و گربه اي كه روزي فرش يك تكه خامه را مي ليسد...
نظير گمشدگي هر چيز منوط به يافتن چيز ديگريست
پس از نمايش اندوه
حقيقتاً كه نوبت اندوه مي رسد.
(3)
در اين نمايش اندوه ها بيكارند
عزاگران موسمي كه بگريند
شناگران موسمي كه به آهنگ طبل ها بچرخند
به قدر وسع اش هر كس با دست هاي خالي پارو بزند
مضنه ي دو جهان را درازدحام بسنجد...
در اين نمايش اندو ها بيكارند.