حسادت سرطان شعر ايران است.بلايي كه ريشه شعر  را خشكانده و كمر به نابودي توليد ادبي بسته است.در سال هاي اخير ادبيات ايران بيشتر از هرچيزي از  اين ويروس خطرناك رنج برده است. در چنين وضعيتي توليد ادبي در بيشتر موارد ديده نمي شود و قضاوت ها بر اساس زدو بندهاي شخصي شكل مي گيرد.از اين رو حجم وسيعي از كتاب هايي كه وارد بازار نشر مي شوند مرده به دنيا مي آيند.هيچ كس رغبت نمي كند كتاب شاعر ديگري را معرفي كند؛هيچ كسي نمي خواهد شعر شاعر ديگري مطرح شود. شهوت شهرت يكه تاز ميدان خالي است و ميان مايگي،سطحي نگري و توليدات تاريخ مصرف دار هم نتيجه وضعيت ايجاد شده.