هواي پاييزي تهران جان مي دهد براي دلتنگي و شايد به همين خاطر است كه همه اين روزهاي برگريزان را با دلتنگي گذرانده ام.براي من كه سال هاست به همه چيز عادت كرده ام هواي پاييزي و بهاري و زمستاني و تابستاني فرقي با هم نمي كنند.اين عمر است كه مثل برق دارد مي گذرد و هر ثانيه برفي كه بر موهايم مي بارد بيشتر مي شود.هواي پاييزي تهران جان مي دهد براي تنهايي تك نفره و به همين بهانه سال هادر لاك خودم فرو رفته ام. اينجا كه من هستم آسمان گاهي لحافش را روي سرش مي كشد و آرام آرام گريه مي كند و گاهي هم ابرهايش را كنار مي زند و از پشت آن همه پنبه شكلك در مي آورد و اين پايين منم كه همانطوري گيج ايستاه ام و نمي دانم وقتي  دلتنگي از زانوهايم بالا مي رود و به قلبم مي رسد بايد گريه كنم يا بخندم؟
آسمان جايي كه تو ايستاده اي چقدر با اينجا فرق مي كند؟ آنجا هم آدمها سالها در لاك خودشان فرو مي روند و بيرون نمي آيند؟