از ديروز هي فكر مي كنم هفتم آبان روز مهمي است براي من.هي فكر مي كنم بايد اتفاقي افتاده باشد كه يادم نمانده است.نصفه شبي فك كردم سالروز تولد شمس لنگرودي است.اس ام اس فرستادم شمس عزيز تولدت مبارك كه دنيا...بعد از چند دقيقه جواب داد اما حس كردم تولدش نبود.امروز در فيس بوك فهميدم تولدش بيست و شش آبان استو من برعكس هميشه زود رسيدم.صبح امروز  با ترس از خواب پريدم البته ظهر بود.بعد دعوايم شد، بعد درخيابان نزديك بود تصادف كنم،در روزنامه بي حوصله نشسته ام كه دوستي پيغام مي گذارد امروز سالروز در گذشت تيرداد نصري است.يعني درست به سرعت برق و باد سه سال گذشت.يعني سه سال پيش ما مي خواستيم در خانه هنرمندان برايش بزرگداشت بگيريم كه روز قبل از برنامه همه چيز را برهم زدند.بعد برنامه رادر آتليه مجابي برگزار كرديم.جمعيتي جمع شده بود براي خودش.من مجري برنامه بودم.تيرداد نصري براي بچه هاي مازندران آدم مهمي بود.شاعري كه شعر را تا پوست و استخوانش مي فهميد.شاعري كه همه چيزش را گذاشت و يك روز روي پياده روهاي لندن نقش زمين شد.حالا سه سال گذشت.حالا كتاب هايش هم ديگر چاپ نمي شوند.حالا زمان دارد همينطور ي چرخ مي خورد و من مثل خيلي از روزهاي زندگي غمگينم.امروز هفتم آبان است و من اينجا فهميده ام كه تيرداد سه سال پيش در چنين روزي مرد.

بعد از مدت ها يا بهتر است بگويم سال ها از غروب مجله هايي همچون آدينه و دنياي سخن و تكاپو و...در ماه هاي گذشته مجله اي منتشر شد كه حرف هاي زيادي براي گفتن داشت و جاي خالي نشريات آن سالها را توانست پر كند.مجله نافه در دور جديد انتشارش نشان داد كه هنوز هم مي توان مجله فرهنگي به يادماندني منتشر كرد.در شماره سوم نافه در يادداشت مديرمسئول نكته نگران كننده اي ذكر شده بود با اين مضمون كه "خيلي ها از فونت مجله گلايه كرده اند كه اگر توفيق همكاري با گروه جديد در شماره هاي آينده باشد اين مشكل را هم اصلاح مي كنيم".همين جمله كافي بود تا خوانندگان نافه  يكبار ديگر جاي خالي نشريه اي قدرتمندي را به خاطر بياورند اما كسي به روي خودش نياورد.متاسفانه پيشگويي خانم توسلي مدير مسئول به حقيقت پيوست و نافه ديگر با تيم جديد منتشر نخواهد شد.البته سايت ها و خبرگزاري هايي مثل فرهنگخانه و مهر اين خبر را نقل كرده اند.نافه شماره ۳ پر از مطالب خواندني بود.از گفتگوي اختصاصي با يوسا و گونتر گراس گرفته تا نقد كتاب و ...
در اين شماره من هم يك يادداشت درباره كتاب جديد حسين سناپور نوشته بودم كه دلم مي خواست نافه با تيم جديدش مي ماندو همكاري ادامه داشت.كاش مدير مسئول نشريه حداقل اين تشخيص را مي داد كه يك شماره مجله ماه هاي اخيرش به كل ۱۰ سالي كه نشريه منتشر كرده اسنت مي ارزد.كاش حداقل دلش به حال ادبيات و ما آدمهاي بخت برگشته مي سوخت و دوباره داغ يك نشريه تمام عيار را روي دل نمي گذاشت.باور كنيد خيلي ها غمگين خواهند بود اگر بفهمند دوباره نافه‌اي نخواهد بود تا از ورق هاي گلاسه اش لذت ببرندم.نافه مي توانست آدينه اي ديگر باشد اما اجازه ندادند.واقعا ملاك انتخاب يك ادم به عنوان مدير مسئول در نشريات ايران چيست؟كسي مي داند؟