ماجراهاي واقعي يك اسب همشهري -قسمت دوم
حسين اسب با پيراهن سبز و شلوار سبز و شال سبز و ريش و پشم بلند و كثيف و دندان هايي جلويي افتاده ، جايي نزديك ميدان شهر ايستاده بود و مشخص بود اعصاب ندارد.مي دانستم تا چيزي بپرانم قاطي مي كند و روان نداشته اش بر هم خواهد ريخت.بي ترديد اگر سال پيش بود به جرم هواداري جنبش سبز دستگيرش مي كردند و مسافر اوين مي شد.شايد هم الان براي خودش كيابيايي پيدا مي كرد و صدايش را بايد از رسانه هاي آن طرف مي شنيديم.بعيد هم نبود به خدا.حسين اسب با اعصاب و روان درهم و بر هم به ديوار تكيه داده بود و عبور آدمها را نگاه مي كرد و سيگار مي كشيد.روزهاي انتخابات شوراي شهر بود.از انجايي كه در شهر ما بيكاره هاي زيادي پيدا مي شود خيلي ها ثبت نام كرده بودند تا اگر خدا بخواهد راهي ساختمان كوتاه قد شهرداري لنگرود بشوند و آينده اي براي خودشان فراهم كنند.پيرمردها به چه اميدي آمده بودند نمي دانم مي توانيد از خودشان بپرسيد.از دستفروش لوازم بهداشتي گرفته تا شاگرد نانوا و شاگرد دفترخانه و علاف يعني همان برنج فروش آمده بودند تا هزار و يك جور ادم ديگر.شهر شكل عجيبي به خودش گرفته بود.همه ديوارها لبريز اگهي هاي تبليغاتي نامزدهاي انتخابات شوراي شهر بود.ارام و اهسته نزديك حسين اسب شدم.نگاهش كردم.گفتم از اين به بعد  هر مراسمي كه مي روي به من هم خبر بده تا همارهت بيايم مي خواهم عضو گروهت شوم.يا آگهي مرده هارا به دستم برسان و من هم براي هريك اگهي صد تومان پول مي دهم و خودم مي آيم.چندلحظه اي نگاهم كرد.با اعصاب نداشته و روان برهم داشت محاسبه مي كرد ايا سركارش گذاشته ام يا واقعا مي خواهم عضو.گروه وحشك شوم.دوباره درخواستم را مطرح كردم . با حالتي عصباني داد زد مگر نمي بيني تمام شهر پر از اگهي شده است و نمي توانم تشخيص بدهم كدامشان مرد ه است و كدام يك كانديدا؟
*قول داده بودم درباره حسين اسب هرازگاهي بنويسم اما نشد.امروز قسمت دومش را نوشتم و قول مي دهم قسمت هاي بعدي را زودتر نقل كنم.قسمت اول را مي توانيد يكبار ديگر اينجا مرور كنيد تا شخصيت داستان واقعي من بياي دستتان.

براي عباس ثابتي كه دلتنگ مادر است
حالا ساعت پنج و بيست دقيقه است.حوالي همان ساعت هايي كه معمولاً قرار مي گذاريم اما تو نيستي و من مي خواهم تنهايي بروم پيدن كوييه گريه كنم.هيچ كس نمي داند پيدن كوييه كجاست اما تو مي داني.همان جايي كه معمولاً روزهايي كه دلتنگي خيلي كلافه مان مي كند قرارمي گذاريم و مي رويم آنجا.همان جايي كه اين روزهاي آخر بيشتر با هم گذرانديم.من تنهايي هايم را به باد سپردم وتو اين اندوه لعنتي و بزرگ را.اصلاً چرا دنيا نمي گذارد يك روز خوش از گلوي ما پايين برود.چرا؟
آدم گاهي بعضي چيزها را زودتر از آنكه اتفاق بيفتد حس مي كند. لعنت براين حس لعنتي.ديشب با صداي گرفته تو دلم هري ريخت و نمي دانم چرا خيابان هارا زير پا گذاشتم خودم را به ميدان هاشمي رساندم.نمي دانم چرا دلم نمي آمد زنگ خانه را به صدا دربياورم و نمي دانم چرا هي بهانه جور مي كردم برگردم . لعنت به اين حس آدمي كه پيشاپيش همه اتفاق ها را يادم مي آورد.امروز روز بدي است.روزي است كه دغدغه ام اين بوده اگر آدمي سرطان داشته باشد و دكترها جوابش كنند چقدر زنده مي ماند.امروز روز بدي است و يك ساعت از وقتي كه مي خواهم چيزي بنويسم گذشته و يك صفحه مسخر روزنامه را هفت بار بسته ام.باور كن هفت بار بسته چون هي عوضش كرده اند.كلافه ام عباس عزيز.خسته ام .مي خواهم تنهايي بروم پيدن كوييه گريه كنم.نمي آيي؟