سلام.روزهاي زيادي از تاريكي اين خانه مي گذرد. گاهي لازم است آدم چراغ هاي خانه اش را خاموش كند و در تاريكي به سر ببرد.اينطوري بهتر است.حالا دوباره چراغ اينجا را روشن كرده ام. بالاخره مجموعه شعرم را آماده كردم و همين روزها به دست ناشر مي دهم. در اين دوره جايزه شعر خبرنگاران داور بودم.ازبس كتاب ضعيف و دري وري خواندم چشمهايم درد گرفت. مانده ام چطور در طول يكسال  اين همه مزخرف به ذهن اين همه آدم مي رسد وبيشترشان را هم يك ناشر معروف تهراني منتشر مي كند. درباره اين ناشر و ضربه اي كه به شعر اين مملكت زده  در همين روزها مفصل خواهم نوشت و در روزنامه اي كه جسارت اشته باشد منتشر خواهم كرد.همينطوردر نقطه مقابل درباره فعاليت ناشري شهرستاني كه چند مجموعه شعر منتشر كرده است و يكي از ديگري خواندني تر البته به اعتقاد من. بايد يك جايي آدم تعارف را كنار بگذارد و واقعيت را بگويد.مگر آن ناشر شهرستاني چه گناهي كرده كه كتاب هايش به چشم نمي آيند و ناشر تهراني معروف ، چه گلي بر سر ادبيات زده كه اين همه آدم پول بي زبانشان را مي دهند تا كتابشان مهر انتشارات... بخورد. فعلاً همين اندازه كافي است. يك شعر از كتابم هم بخوانيد بد نيست.

چگونه از يادم مي روي
وقتي تنهايي
 ماهي است
كه بر ايوان خانه نقش مي بندد
وقتي
به اين همه عمر ريخته در جوي كنار خيابان
فكر مي كنم
اندوه من
شبيه باراني بلند
در دهان ابرها گير كرده است
توفاني كه هنوز
خشمش را
به بازي نگرفته است
اندوه من
غروب سربازاني است
كه روي سنگ ها
مي نشينندو
به پرچم هايي كه در باد تاب مي خورند
دشنام مي دهند
***
تو يك زخم كهنه اي
يك مار گرسنه
كه همه شادي هايم را
بلعيدي